stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane – przewlekła, zapalna, demielinizacyjna choroba centralnego układu nerwowego, w której dochodzi do wieloogniskowego uszkodzenia tkanki nerwowej.

 Słyszę echo raju, chyba jestem na haju. Haju, haju, baju, baju. Tak śpisz przy mnie i spokojnie oddychasz, boję się,że stukanie w klawisze zarejestrujesz jak stukanie do drzwi, ale przecież nikogo nie ma w domu, nie bój się, nikt nam nie przeszkodzi, choćbyśmy byli najgorsi przez cały rok. Nasi przodkowie brnęli w zgliszcza kraju, by ratować swój dobytek, więc jak ja mogłabym bać się ratować swoje wszystko? Jak mogłabym tak zhańbić swoją krew, mimo że jest jedynie rzeką mych rąk, ud, słów, uczuć, mą leśną limfą będącą kaznodzieją myśli mych? Jak mogłabym wyrwać Ci serce i trepanować czaszkę skoro jesteś ogniem mych czynów, słów, uczuć, lędźwi, stóp i dłoni? Jak mogłabym przelać czarę złośliwości nad czarą czynów najlepszych, sygnowanych znakiem pierwszeństwa jazdy?
Otóż kochanie, to jest tak, że nie mogłabym. Nie mogłabym chociażby wszyscy wsiedli w wielki walec i wałkowali mój mózg, choćby przypalali co rano mnie, najlepiej przy gaszeniu papierosów, jam jest popielniczka wszystkich złych ludzi, którzy serce z rąk wyrwać mi chcą. Ukażcie mnie wszyscy, mogę być wygnańcem, mogę być jedynie wczoraj. Dzisiaj i jutro mogę dla wszystkich nie istnieć, by istnieć tylko w Twoich dłoniach. Bo wiesz, kochanie to jest tak, że możesz mnie zabić, wystarczy Twój jeden ruch, ale ja i tak Ci się podkładam i nie przestanę. Bo wiem, że czasami trzeba komuś zaufać całym sercem, że tego serca nie przeżre i nie wyrzyga jak resztek alkoholu na potężnym kacu. Bo jak tego się nie zrobi, to wszystko na nic. Zabij mnie, pokrój mnie a serce mi bije i tak jak gazeli w szaleńczym biegu przez prerię afrykańskich stepów. Jestem jak drzwi barowe w dzikich westernach - możesz mnie popchnąć, ja się chwilę pobujam, ale wrócę.

 

mózg osoby dotkniętej stwardnieniem rozsianym.