i'm a cat

Mówię, że jestem wariatką, mówię, że jestem szalona, że psychiczna i w ogóle powinnam zacząć robić sobie na drutach piżamę, ale właśnie dzisiaj poznałam człowieka, który odmienił moje życie.
Wysoki, brunet o głębokich (głęboko osadzonych, niestety) oczach i nosie, który sprawiał, że gdy postanowiłam wyobrazić sobie, jak rozpędza się w swojej trumnie, wylatuje przez przednią szybę i uderza w mur swoich błędów, to zostaje z niego ( z nosa, oczywiście) totalna miazga, a wargi na które nawet nie zwróciłam uwagi pozostają nienaruszone. Podsumowując, ów człowiek jest szczęśliwym posiadaczem  wielkiego nosa. Po prostu ideał, dodać do tego fakt, że gdy postanowiłam wytłumaczyć mu drogę, to jego reakcją było ;hehe;, które zakończyło się fiaskiem, ponieważ nie rozróżnia stron świata i pojechał w zupełnie inną stronę, poszczycę się nawet o określenie, że w przeciwną. Ponadto nie był zbyt gadatliwy, mogłabym pomyśleć, że chce być tajemniczy, bądź może jest nieśmiały, niektórzy bywają, nie wiadomo mi jak to jest, ale trudno. Niestety. Okazało się, że jest po prostu kretynem, kolejna jego cudowna cecha.
Następnie po tym, gdy wysiadł z samochodu a moja przyjaciółka postanowiła dostać ataku śmiechu, a ja nakurwiłam salto, po którym praktycznie posikałam się ze śmiechu, stwierdziłam, że się zakochałam.
Esencja jego słów : ' po czym macie takie loty?' sprawiła, że naprawdę odleciałam.
Wracając, mówię, że jestem psychiczna i dzisiejszego dnia stwierdziłam, że uwielbiam to w sobie, jest to moja cudowna cecha, nie wiem czy nie jedyna należąca do gatunku cudownych, aczkolwiek , gdybym była takim człowiekiem jak on, najpierw rzuciłabym się z ruchomych schodów, na środku Arkadii, by było pokazowo, po tym jakbym uszkodziła swój biedny kręgosłup, zjechałabym swoim wózkiem inwalidzkim w jakąś już mało pokazową przepaść.
Zastanawiam się, co tak bardzo wpływa na osobowość ludzką. Rozumiem, nie każdy musi lubić mówić, nie każdy nie boi się kontaktu z obcymi ludźmi,  ale też nie każdy ma tą wygodę poruszać się po łochowskim rondzie w trumnie.
Ludzie są tak bardzo zróżnicowani, pełni skrajności, pełni ciepła, bądź zimna, mierni, koszmarni, bądź po prostu są. Co tak bardzo kształtuje naszą osobowość? Mówi się, że rodzina, że dom, że dzieciństwo, że środowisko, szkoła, praca, znajomi, złe wydarzenia z naszego życia. Nie wiem czy powinnam, ale ja się z tym nie zgadzam. Gdyby tak było, pewnie już bym nie żyła. Przecież każdy jest pełen sił, tylko jedni wiedzą w którym zakamarku ich głowy one się kryją, inni nie. Jedni potrafią wyplątać je z różowych pomarszczonych zwojów wiedzy, a inny po prostu je tam wpychają, na siłę, nieświadomie, bądź co gorsze z pewnym przekonaniem o swym czynie. Zastanawiam się, czy mogę to nazwać masochizmem, czy lanie łez i biczowanie własnych pleców i szukanie sobie na siłę problemów, może kogokolwiek pobudzać seksualnie?
Osobiście wolałabym by ktoś owinął mnie w folię aluminiową, a następnie postanowił wsadzić do piekarnika, pokroić i podać wraz z dipem czosnkowym.
Dziś pisze inaczej, zbyt wiele 'lotów', przeterminowanych tarczynów i śmiechu, by móc potraktować dzisiejsze myśli zupełnie na poważnie.


Zapomniałam dodać, że ów człowiek dostał dzisiaj miły pseudonim artystyczny o dźwięcznej nazwie POROŻE.


PS. już w miarę poważny, na tyle mnie jeszcze stać, mimo niewyobrażalnego bólu żeber, spowodowanego śmiechem.
Liczę dni, skreślam je na czerwono w wielkim kalendarzu swoich myśli, przeliczam je na minuty, uśmiecham się do Ciebie (do siebie) i wierzę, jak najwierniejszy chrześcijanin, mimo ateistycznej natury, taką wiarę mam w nas.

“ Zresztą kobieta, która nie lubi kotów, nie jest w stanie uszczęśliwić mężczyzny. ”

— Orhan Pamuk - Muzeum Niewinności