Bezpowrotnie utracona leworęczność: dobranoc

środa, 9 lutego 2011

dobranoc

czytając swoje zapisy sprzed dwóch lat mam ochotę wziąć swoją głowę i rzucić nią o ścianę.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

starzy ludzie rozkładają się w tramwajach, powabne dziewczęta zasypiają w pociągach, rozkołysane stukotem. z na wpół otwartych bezwiednie ust cieknie im ślina, kapie za dekolt, zastyga między piersiami. kobiecość wymyka się spod kontroli, kontroli biletów, kontroli radarowych. rozsupłuję sznurówki i język poplątany w swojej złożoności, bo wracają siły na kolejne zwrotki. punkty docelowe każdego mojego jeszcze niezaistniałego zdania zaznaczam na mapie gdzieś pomiędzy twoją a moją ręką. nucić powoli będę tobie a muzom, nie zapominając o wielkiej literze oraz kropce.

jest we mnie coś, co nie do końca odpowiada ogólnie przyjętym normom, zasadzie „w zdrowym ciele zdrowy duch”. pociągają mnie nie te rzeczy, co trzeba: lubię pić, jestem leniwa, nie mam boga, polityki, idei ani zasad. jestem mocno osadzona w nicości, w swego rodzaju niebycie, i akceptuję to w pełni. nie czyni to ze mnie osoby zbyt interesującej. nie chcę być interesująca, to zbyt trudne. pragnę jedynie miękkiej, mglistej przestrzeni, w której mogę żyć.

i jeszcze żeby zostawiono mnie w spokoju.

Bezpowrotnie utracona leworęczność

Obserwatorzy

środa, 9 lutego 2011

dobranoc

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Konkursy